Mr. Academia

   Türkiye'yi bir Avrupa tarihi veya Doğu medeniyetinin sınırları içerisinde değerlendiremiyoruz. Tanzimat'tan beri yaygın görüş, Türkiye'nin Doğu ile Batı arasında bir köprü olduğu ve bunu koruması gerektiğidir.     Buna elbette itiraz gelecektir. İşte toplum olarak önemli bir meselemiz de Tanzimat'tan beri ne olduğumuz konusunda bir uzlaşıya varmış olamamamızdır. Türkiye'nin önemli ama kendine has bir kimlik buhranı vardır ve bu kimlik buhranı başka sebeplere de yol açmaktadır.     Örneğin aynı kimlik buhranı, bugün AKP iktidarıyla birlikte devletin resmi ideolojisinin de değişmesine sebep olmaktadır. Bu ideoloji, Türkiye'yi bugüne dek bağlantı kurduğu bir dünyadan alıp başka bir dünyayla entegre olmaya zorlamaktadır.     Her şey ekonomiktir ve ekonomik olan her şey de politiktir. Türkiye, gerçek anlamda hiçbir zaman bir refah ülkesi olmadı. Örneğin Türkiye'de 2010 yılında net asgari ücret, 518,58 kuruştu. Bu, o zamanki kurla 345.72$'a denk

   Ülkemizde aydın sınıfının, yüzü Batı'ya dönük ve yüzünü Batı'dan çeviren olmak üzere iki gruptan oluştuğu söyleniyor.     Öncelikle memletimizde ortada ben aydınım diye gezenlerin hiçbiri gerçek anlamda aydın değil. Ülkenin gerçek aydınları, toplumdan kendini soyutlamış şekilde tek başına bir şeyler yapmaya çalışan, bir şeyleri değiştirmek için çaba sarf eden bir avuç insan. Onlar Ahmet'tir veya Mehmet'tir, hiç önemli değil. Zaten aydın oldukları, aydın kaldıkları için bir makam veya mevkiyle ödüllendirilmemişlerdir.     İkincisiyse aydınlanma - renaissance- Batı'da vuku bulduğundan ve Batı'ya özgü bir şey olduğundan Türkiye'de aydın yoktur. Münevver kelimesini kullanmak da bu Batı'ya özgülükten sıyrılmamızı sağlamaz.     Mesele zaten tam da burada kopuyor. Batı, kendi topraklarında aydınlanma denilen bu atılımı gerçekleştirebildiği için Doğu'yu geride bırakmayı başarabiliyor. Evet, belki birçok şeyin kaynağı Doğu coğrafyasındaydı. Ev