Mr. Academia

   Kayserispor, her ne kadar Hikmet Karaman yönetiminde sezon başından beri inişli çıkışlı bir grafik çizse de özellikle ikinci devrede yaptıkları flaş transferlerle ligin iddialı takımlarından biri oldu.    Açıkçası bugün ligde olduğu konumuyla Kayserispor, futbol kamuoyunun gözünü doyurabilmiş değil. Kayserispor kadrosu, mütevazi bir Anadolu kulübüne göre çok kaliteli ve iyi bir potansiyelleri var. Ama bu potansiyeli önce oyun, sonra sezon geneline yaymayı başaramıyorlar. Büyük maçları büyük oynayan Kayserispor, aynı performansı daha az ratingli karşılaşmalarda gösteremiyor.    Özellikle savunmada pozisyon alma hataları bu sene Kayserispor'un başını çok yaktı. Esasen yıldız oyunculardan kurulu kadrosu Kayserispor'un takım hâlinde pres yapmasına engel oluyor. Topu rakibe bırakıp 15-20 dakika uygun pozisyon alıp bekleyebilecek dayanıklılıkta futbolcuları da yok.     Elbette bu defoyu en aza indirmek için çalışmak teknik ekibin görevidir ancak sene başından beri Kayserispor oyun

   Tarık Buğra; sanatın, baskının olduğu ortamlarda geliştiğini söyler. Zaten her şeyi apaçık bir şekilde söyleyebilecek olsaydık sanat yapmaya ihtiyaç duymazdık.    Sanat eseri denilince hemen hepimizin aklımıza ilk gelen şey, aşktır. Eğer sanatçı adayı âşıkımız, mâşukuna sevdiğini açıkça söyleyebilseydi bunu sanata dökme ihtiyacı döker miydi? Veya bir şeyler hissettiğimiz birine bunu hemen söyleme imkânımız olsa aşk denen şey ortaya çıkar mıydı?    Aşk, bilinmezlikten ve baskıdan doğar. Toplum, normlarıyla insanları kendini açık edememeye zorlar. Bu da bilinmezliği oluşturur.    Tarkan; son zamanlarda moralinin pandemi ve iklim krizi sebebiyle çok bozuk olduğunu, insanları neşelendirebilmek için Geççek' i yazdığını söylüyor. Zaten şarkının klibinde de pandemide alt üst olan hayatımıza âit bolca görüntü mevcut.    Bir eserin hangi amaçla yazılmış olduğunun sanatçısı tarafından söylenmesi, o esere karşı olan ilgiyi azaltır. Sanat eseri merak edildiği için ilgi görür. Sa

   Bir süredir sınavlarıma daha verimli çalışabilmek için Vakfıkebir Gençlik Merkezi'nde bulunan halk kütüphanesini kullanıyorum.     Burada yaptığım gözlemlerde ilk ve ortaokul seviyesindeki gençlerin, kitap okumaya hiç de bigâne olmadığını gördüm. Bu yaş grubundaki gençler okul çıkışlarında üçerli beşerli gruplar hâlinde kütüphaneye gelip kitap alıyorlar. Kütüphanede çok fazla vakit geçirdikleri söylenemez. Kütüphaneye gitme alışkanlıkları olmadığı gibi kütüphanede nasıl davranılması gerektiği hakkında da bir fikirleri yok. İlgilerini çeken bir kitap olduğunda biri, diğer arkadaşına dönüp bağırabiliyorlar. Kitap bakarken çoğunlukla bir arkadaşlarını çekiştiriyorlar veya öğretmenlerini anlatıyorlar. Ara ara birinin okuduğu bir kitap hakkındaki düşüncelerini bir diğerine anlattığına da şahit oldum. Ama elbette bu "entelektüel" sohbet, kimsenin dişinin kovuğuna yetecek cinsten değildi.     Ülkemizde gençlerin kitap okumadığı görüşüne katılmıyorum. Hele gençleri

   Bundan yaklaşık iki yıl önce Rise of Empire'ı izlemek hem de çok tartışılan bir platform hakkında fikir sahibi olmak için Netflix'e üye olmuştum.     Netflix'ten izlediğim ikinci film, Bir TRT yapımı olan Aşkın Yolculuğu: Yunus Emre' ydi.     Filme başlarken elbette çok fazla bir beklentim yoktu. Film; bu son derece ön yargısız ve minicik beklentilerimi bile karşılamadı. Öte yandan film, genel olarak gayet olumlu eleştireler almış.    Bunun da iki önemli nedeni var.    Birincisi, Yunus Emre gibi bir diziyi ancak Yunus Emre meraklısı olanlar izler. Filmin kitlesi tekke kültürüne meyyal, muhafazakâr gençler ile ancak benim gibi Türkoloji öğrencileridir.     İkincisi, Türkiye'de Aşkın Yolculuğu: Yunus Emre' nin muadili eserlerin bırakın henüz yapılmış olmamasını, yapılmasının akıllardan bile geçmemesidir.     Elde hiçbir şey olmadığından ülkemizde bir şeyle ilgili eleştiri kültürü oturabilmiş değil. Dolayısıyla bu dizi de ya övülecek ya da yanlış şek